يكى از اون مصيبتهايى كه در كنار ديگر مشكلات لايتناهى زندگى رو اعصاب من بوده ، چاى جمعه عصره ! 

من معمولا جمعه ها بعد از نهار ميخوابم و وقتى بلند ميشم دلم ميخواد چاى بخورم ! ولى خوب جمعه بعداز ظهرها معمولا ميخواى جايى برى و چاى آماده نيست و اهل چاى ليپتون كه اصلن نيستى و چاى صبحانه جمعه اگر هم چيزى ازش مونده باشه اصلا نمى چسبه و بعله ميشه گرفتارى ، 

ولى امروز با فوران آى كيو به اين مشكل غلبه كردم ، يعنى اول چاى رو دم كردم بعد اومدم بخوابم ، يحتمل بهتر هم جا ميفته و هِل هم بهتر به خوردش ميره ، 

همين :)

پياله يا هم پياله،

مسأله اين است. 

آيا گاهى ، يك بوسه يا يك آغوش مى تواند همه تصميمات را تغيير دهد ؟ 

روزى كه آدم كم بخوره و خوب برينه، يعنى اون روز رو برده ، 

امروز زندگى به كام بود خلاصه !