بزرگ

مهاجرت يا جز درد مرا چه يادگار است

اول – من آدم رفيق بازي هستم ! دوستان قسمت بسيار مهمي از احساس خوشبختي مرا تشكيل مي دهند آن قسمتي كه مي شود نمك ، زعفران ، روغن زيتون با طعم سير ! و الخ . همسر ، فرزند ،‌ پدر، مادر فاميل مسلما جايگاه خودشان را دارند .
دوم – من آدمي هستم كه نزديك به زمين زندگي مي كنم! اهل تاچم ، بايد ببينم ، بو كنم ، لمس كنم ، حرف بزنم با طرفم . كاملا رو مد اينكه از دل برود هر آنكه از ديده برفت هستم . سطح و عمق رابطه هر دو برايم مهم است . رابطه عميق با سطح روابط كم برايم فرسودگي است . اهل دوري و دوستي نيستم . هيچكدوم از دوستان نيستن كه تاييد نكنن اوني كه بيشتر از همه استارت ديدارها رو ميزنه منم .
دو ونيم – لانگ ديستنس نهايتش يه فانتزي واسه عشق و عاشقي . واسه رفاقت بي معناست .
سوم – ممكنه كه شما با يكي مثلا 15 سال رفيق باشين ولي از 5 سالگي تا 20 سالگي . ولي اوني كه باهش از 20 سالگي تا 35 سالگي دوست بودين خيلي فرق مي كنه . اون دوره ايي كه با هم بزرگ شدين واقعا . تحقير شدين ، عاشق شدين ،‌سفر رفتين ، خنديدين ، گريه كردين ...
يه مرد 35 -36 ساله از كجا بره رفيق پيدا كنه ؟ هان ؟
چهارم – من آدم خودخواهي هستم ! نميتونم بگم چون رفيقم خوشبخت ميشه مهاجرت كنه ، پس من بايد خوشحال باشم . نخير آقا جان . من ناراحتم . اينو وقتي مطمئن شدم كه وقتي از فرودگاه برمي گشتم و فكر كردم گريه هام تموم شده ، امروز صبح ديدم جلومو نمي بينم موقع رانندگي باز هم .
پنجم – اصولا اميدوارم همه كشورهاي جهان مهاجرت رو كلن تحريم كنند واسه ايران و ويزاي توريستي دايمي به ايراني ها بدن .

خشك رودي است زندگي بي دوست ...

Labels: رفیق

نوشته شد توسط م م بزرگ 4:04 AM
|